„Chat Noir” to pierwszy w historii kabaret artystyczny. Został założony w 1881 roku przez malarz i poeta Rodolphe Salisa. Miejsce miało
Pierwsza lokalizacja kabaretu, w której później Aristide Bruant założył „Le Mirliton”,
skupiać młodych, buntowniczych artystów należących do grupy Hydropatów (Les Hydropathes.)
Kabaret mieścił się na Montmartre przy ulicy Boulevard Rouchechouart pod numerem 84. Jego znakiem rozpoznawczym był czarny kot przyduszający zdechłą gęś symbolizującą natrętną i chciwą francuską burżuazję. Nadrzędnym celem twórców Chat Noir stała się opozycyjna walka z dorobkiem naturalizmu.
Słynny plakat „Chat Noir” autorstwa Théophile’a-Alexandre’a Steinlena, 1896
Początkowo spotkania miały charakter zamknięty, ale z biegiem czasu mieszkańcy zaczęli się wyjątkowo interesować co dzieje się wewnętrz. Salis wpadł wówczas na pomysł, aby raz w tygodniu otwierać drzwi kabaretu dla wybranej publiczności. Z własnym programem i na własną odpowiedzialność mógł wystąpić każdy. W kabarecie nie obowiązywał typowy podział na artystów i widzów, nie było sceny. Występowano, wykorzystując wolną
“Chat noir” strona czasopisma
przestrzeń pomiędzy stolikami.
Wnętrza kabaretu zdobiło wiele szkiców i obrazów autorstwa odwiedzających miejsce artystów. Na ścianach wisiała średniowieczna broń, drzwi i meble były w stylu Ludwika XIV.
Obok ekscentrycznego Claude’a Debussy’ego, który dyrygował chórem za pomocą łyżki lub widelca, największą gwiazdą „Le Chat Noir” był niewątpliwie Aristide Bruant – szansonista, którego domeną były pełne buntu i goryczy songi opisujące sceny z nędznego życia paryskich „canailles”: prostytutek, złodziejaszków, żebraków i włóczęgów.
W 1882 roku Salis założył pod tym samym tytułem czasopismo, które nawiązywało swą treścią do
Druga lokalizacja Chat Noir, 12 Rue Victor-Masse
działalności i ducha kabaretu. Pismo to po wielu latach prowadzenia przez wielkie postaci Paryża stało się jednym z filarów “la belle epoque“
Wnętrza – rue Rochechouart
W 1885 roku kabaret przeniósł się na 12 Rue Victor-Masse. Przeprowadzka ta odbyła z resztą w dość spektakularny sposób: artyści, trzymający kawałki wyposażenia starego kabaretu, tańczyli, śpiewali i defilowali przez całą drogę wzdłuż bulwaru Rochechouart aż do nowej kwatery na ulicy Victor Mass. To nie było jednak miejsce docelowe. Ostatnią lokalizacją kabaretu był adres 68, Boulevard de Clichy.
“Chat noir” został zamknięty w 1897, nie długo po śmierci Salisa. Podobno bardzo to rozczarowało Picassa i innych, którzy mieli nadzieję odwiedzić 
miejsce podczas wizyty Paryża z okazji Wystawy Światowej w 1900 roku.
Forma działalności kabaretu ciesząca się tak niezwykłą popularnością, była chętnie adoptowana przez kolejne miejsca.
Dziś w miejscu ostatniej lokalizacji kabaretu znajduje się czterogwiazdkowy hotel pod taką
samą nazwą – Chat Noir.
Słynne osobowości związane z dzialnościa kabaretu to: Jane Avril, Franc-Nohain, Adolphe Willette, Caran d’Ache, André Gill, Émile Cohl, Paul Bilhaud, Sarah England, Paul Verlaine, Henri Rivière, Claude Debussy, Erik Satie, Charles Cros, Jules Laforgue, Yvette Guilbert, Charles Moréas, Albert Samain, Louis Le Cardonnel, Coquelin Cadet, Emile Goudeau, Alphonse Allais, Maurice Rollinat, Maurice Donnay, Armand Masson, Aristide Bruant, Théodore Botrel, Paul Signac, August Strindberg, George Auriol, Marie Krysinska, and Henri de Toulouse-Lautrec.
Trochę plakatów, historii Hydropatów oraz samego kabaretu znajdziecie w Muzeum Montmartre. Czasem można tez spotkać przechdzajacego się tam czarnego kotka 🙂
