Szkoła artystów ufundowana w 1648 roku przez kardynała Mazarina kształcąca w architekturze, rysunku, malarstwie, rzeźbie, grawerunku, obróbce kamieni szlachetnych. Szkoła była początkowo prowadzona pod kontrolą rządu Ludwika XIV, zapewniając artystów do dekorowania pałaców i malowania rodziny królewskiej. W 1863 roku Napoleon III uczynił ją niezależną.
The Ecole des Beaux-Arts
Szkoła była ukierunkowana na sztukę klasyczną – grecką i rzymską architekturę oraz studiowanie i kopiowanie wielkich mistrzów. Kładziono nacisk na rysunek. Zanim student został dopuszczony do zaawansowanego programu malowania, musiał przejść przez rygorystyczny proces rozwoju. Najpierw rysowano z grawerunków, czyli z płaszczyzny. Gdy skończono ten etap, rysowano gipsowe figury. Dopiero wówczas można było przystąpić do rysunku, pracując z żywym modelem.
W XIX wieku świat sztuki był podzielony na trzy oddzielne elementy, które funkcjonowały w symbiozie, stanowiąc tak zwany trójkąt wypełniony czwartym elementem w środku. Na szczycie trójkąta była dystyngowana Ecole w sposób przesadny kultywująca tradycje i można nawet powiedzieć — beznadziejnie sztywna. Zaprojektowana, aby produkować klasycznych malarzy w świecie, który ulegał zmianie i ekscytował się nowymi artystami (Manet i inni).
Wciąż jednak Ecole była szczytem osiągnięcia początkującego artysty, z poziomem egzaminów ocenianym za wyjątkowo wyskoki, do tego stopnia, iż była uznawana za najlepszą szkołę na świecie. Być przyjętym przez Ecole to znaczyło być uważanym za najlepszego. I, mimo że w sztuce zaczynała się rewolucja, nie dotknęło to tego dominującego nurtu edukacji przez wiele lat. Każdego roku Ecole przeprowadzała konkurs tzw. Grand Pirix de Rome. Zwycięzca otrzymywał stypendium na studia w Rzymie.
Drugi element trójkąta to były małe, niezależne pracownie gdzie pobierano nauki bezpośrednio pod opieką uznanego Mistrza, który był niezależny od Ecole. Uczniowie, którzy nie należeli do Ecole ćwiczyli w pracowniach z nadzieją, że dzięki temu zdadzą egzaminy wstępne. Bywalcami atelier byli także studenci, których przywiodła tam chęć bycia rozpoznawanym w towarzystwie jako praktykujący Mistrz. Pracownie prowadzone przez Mistrzów podnosiły ich status. Sukcesy jakie odnosili ich uczniowie w Ecole i w Salonie stanowiły dowód ich prawdziwej wielkości.
Atelier
Im większy Mistrz, tym więcej studentów chciało z nim współpracować, aby osiągać najlepsze wyniki w Ecole i w Salonie. Konkurencja między niezależnymi pracowniami oznaczała, że Ecole mogła podnosić poprzeczkę wyżej, gwarantując, że uczący się studenci staną się najlepszymi z najlepszych.
Trzeci punkt trójkąta to doroczne wystawy w Salonie. Każdy chciał odnieść tam sukces. To było miejsce, w którym można było się zaprezentować, stać się rozpoznawalnym. Na obrazach prezentowanych w Salonie często umieszczano nie tylko nazwisko artysty będącego autorem dzieła, ale również informacje o atelier jego Mistrza. Salon był podsumowaniem i uwieńczeniem całorocznej pracy, zarówno Ecole jak i pracowni.
Charles X Distributing Awards to Artists Exhibiting at the Salon of 1824 at the Louvre
W środku trójkąta mamy ostatni element: tętniący życiem Paryż, pełen kawiarni, w których odbywały się wspólne dyskusje o sztuce. Knajpki były nieformalnym przedłużeniem pracowni i Ecole, mistrzowie mogli zasiąść przy jednym stole z ich naśladowcami, aby sprzeczać się i dyskutować na temat teorii i technik malarskich, a podaczas trwającego Salonu – krytykować aktualną wystawę.
Jednym z ważniejszych kierunków w Ecole des Beaus-Arts obok malarstwa była architektura. Do Paryża na studia ściągali najlepsi uczniowie m.in. z Ameryki. Dzięki nim powstały takie budowle jak: the Boston Public Library, Boston Museum of Fine Arts, Grand Central Station, The Metropolitan Museum of Art i wiele innych wspaniałych gmachów publicznych w Stanach, od późnych lat wieku XIX do lat 30-stych wieku XX. Ecole istnieje do dziś, choć kierunek architektoniczny został wydzielony po zamieszkach studentów w 1968 roku.
Aktualnie uczelnia zajmuje powierzchnię dwóch hektarów w dzielnicy Paryża Saint-Germain-des-Prés. Główna brama zlokalizowana jest przy 14 Rue Bonaparte, a po obydwu jej stronach umieszczone są rzeźby głów Pierre Paul Puget i Nicolas Poussin (XVII-sto wieczni artyści).
Link do strony uczelni: http://www.beauxartsparis.com/
Źródło: http://jssgallery.org/Essay/Ecole_des_Beaux-Arts/Ecole_des_Beaux-Arts.htm
