Jane Avril

Francuska tancerka kankana. Sławę zyskała m.in dzięki obrazom oraz plakatom z jej wizerunkiem wykonanym przez Henriego de Toulouse-Lautreca. Jeanne Louise Beaudon przyszła na świat 9-go czerwca 1868 roku w 20-stej dzielnicy Paryża.

W wieku siedemnastu lat, jej matka, Elise Beaudon, opuściła córkę i  zamieszkała z siostrą swojego ojca Marie i kuzynem Ruoul. Jeanne do trzeciego roku życia była wychowywana w Etampes  (gmina Paryża) przez dziadków. Wkrótce jednak dziadkowie osierocili Jeanne. Ich życzeniem było aby dzieckiem zaopiekowały się siostry w żeńskim zakonie, w którym już od jakiegoś czasu  pobierała nauki.  Tak więc kontynuowała edukację.

Gdy Jeanne miała 9 lat, w 1877 roku, jej matka Elise odkryła jej miejsce pobytu i postanowiła odzyskać córkę z zakonu. Było to dla Jeanne wielkim ciosem i bardzo ją unieszczęśliwiło.  Po latach spokojnego życia pod opieką sióstr zaczął się dla niej koszmar przy boku własnej matki.

Ta nie stroniła od alkoholu i narkotyków. Prowadziła wyniszczający tryb życia, była wiecznie zgryźliwa i odpychająca.  Wyglądało na to, że odzyskała córkę tylko dla swoich korzyści.  Poza tym była dla niej prawdziwym potworem. Jedyne  na co Jeanne mogła liczyć  to cięgi i katusze. Matka wyprawiała jej  w niemiłosierne awantury, biła ją i znęcała się w atakach szału.

Dzięki pomocy finansowej od byłego kochanka Elise – Monsieura Hutta oraz wicechrabiego de Saincourt ( nieco wątpliwy typ, z którym Elise była w związku), Jeanne mogła kontynuować swoją edukację. Była bardzo utalentowaną uczennicą. Robiła postępy zarówno w przedmiotach ścisłych i humanistycznych oraz w tańcu. Była jedną z najlepszych w klasie, chwalona i doceniana przez nauczycieli oraz rówieśników. Niestety w domu w dalszym ciągu nie mogła liczyć na spokój. Awantury i bicie nie ustawały. Często aby zarobić na kolację zmuszona była śpiewać na ulicy.

Po jakimś czasie fundusze przeznaczone na edukacje przestały spływać. Elise poinformowała córkę, że musi zakończyć szkołę i rozpocząć pracę.

Jeanne czuła się upokorzona, że musi przerwać naukę. Jednocześnie  pełna obaw co do swojego przyszłego życia pod pieczą matki.

Na szczęście przygnębienie Jeanne zostało zauważone przez jej nauczycieli. Zaczęli dociekać powodu i dziewczyna w końcu otworzyła się przed nimi i opowiedziała prawdę o matce i o tym w jaki sposób ją traktuje. Siostra Berthe odwiedziła Elise oświadczając, że jeśli jeszcze raz dojdzie  do katowania córki poinformuje o tym policję. Ponad to zaproponowano Jeanne bezpłatną edukacje, do czasu przystąpienia do pierwszej komunii.

I na tym właśnie etapie jej edukacja się zakończyła. Jeane nie mogąc znieść dłużej dotychczasowego życia uciekła od matki. Wyczerpana, głodna i chora tułała się po ulicach. Ostatecznie trafiła do Salpetriere Hospital na oddział Grandes Hystériques. Tam, wśród obłąkanych,

chorych, opóźnionych w rozwoju spędziła dwa szczęśliwe lata życia. Kontynuowała edukację na wyższym poziomie,  otrzymywała lekcje gimnastyki, które w przyszłości okażą się dla niej bardzo cennym doświadczeniem. Lekarzem, pod którego opieką znalazła się Jeanne był neurolog i profesor patologii anatomicznej Jean-Martin Charcot.

W wieku 15 lat Jeanne opuściła szpital. Niestety znów zaczęło się dla niej piekło. Else wysłała córkę na ulicę i nakazała nie wracać bez zarobionych pieniędzy. Najwyraźniej uznała, że  dziewczyna powinna iść w jej ślady. Zrozpaczona Jeane skierowała swoje kroki do szpitala, do Juliena, młodego lekarza, którego poznała podczas leczenia (nie potwierdzone czy to było jego prawdziwe imię) i postanowiła zwierzyć mu się ze swojego położenia licząc na pomoc z jego strony. Nie pomyliła się, co więcej zdobyła jego serce. Stali się

nierozłączni. Razem robili zakupy, jedli posiłki, przesiadywali w parkach, pili wino i szampana. Jeanne po raz pierwszy skosztowała w jego towarzystwie absyntu. Te wspaniałe chwile  wspominała potem do końca swojego życia, jako pierwsze doświadczenie miłości. Julien podarował jej pierścionek deklarując się “Od teraz będziesz moją żoną” Miesiące mijały jak sen.  Niestety sielanka została przerwana wraz z pojawieniem się u drzwi ich domu byłej kochanki Juliana z dzieckiem na ręku. Julian opuścił Jeanne…

Jeanne uciekła i postanowiła zakończyć swoje życie rzucając się do Sekwany. Uznała, że sytuacji w której nie ma miłości ani miejsca do którego mogłaby wrócić – jest to jedyne słuszne rozwiązanie. Znalazła jednak w kieszeni okrycia 50 centów i postanowiła, że zanim się ściemni  schroni się w pobliskim teatrze. Po wyjściu z teatru napotkała na ulicy tzw. Kobiety lekkich obyczajów.. Jedną z nich była Marcelle Le Grande, której zrobiło się żal dziewczyny i obiecała się nią zająć. Zapewniła jej dach nad głową oraz jedzenie. Pewnego razu otrzymała zaproszenie do Bal Bullier – popularne miejsce rozrywki w Paryżu. Na terenie Bal Bullier znajdował się wielki parkiet. Jeanne nie mogła się powstrzymać i dzźięki grającej orkiestry porwały ją do tańca.  Gdy skończyła, spostrzegła, że otaczający parkiet tłum przyglądał się z zaciekawieniem. Po chwili dostała gromkie oklaski. Przestraszona jednak  – uciekła w popłochu. Niemniej jednak od tamtej pory Jeanne odwiedzała Bal Bullier niemal każdego wieczoru po to aby tańczyć. Z czasem z tańca zaczęła się utrzymywać

Bal Bullier był miejscem gdzie spotykali się poeci i malarze. Jeanne zaprzyjaźniła się wieloma z nich. Poznała tam między innymi wnuka Williama Wordsworth’a – dziennikarza Robert Sherard’a, z którym się związała na dłużej. To właśnie Robert namówił ja do zmiany imienia na Jane Avril.  Jane to angielski odpowiednik Jeanne, natomiast Avril – to pora roku. Dzieki temu zdobyła egzotyczne, wyróżniające nazwisko oraz jednocześnie chroniło ją to przed ewentualnym kontaktem z matką, której teraz trudno by było ją odnaleźć. Tak narodziła się Jane Avril.

Niezbyt już usatysfakcjonowana występami w Bal Bullier zaczęła tańczyć w bardziej luksusowych miejscach na Montmarte. Wkrótce, w 1889 roku otworzyły się dla niej drzwi Moulin Rogue.  Charles Zidler, menadżer Moulin Rogue był z resztą bardzo wyrozumiały dla Jane, zwłaszcza w stosunku do innych tancerek. Jane np.: nie musiała brać udziału w regularnych występach grupy Quadrilla, odmówiła również ubioru klasycznej białej bielizny, w zamian ciesząc się możliwością kreowania własnego stylu.  W 1895 roku właściciele Moulin Rouge zaproponowali Avril intratny kontrakt pieniężny, w myśl którego miała zastąpić Louise Weber,

najsłynniejszą paryską tancerkę ówczesnych lat, występującą pod pseudonimem „La Goulue”. Jane Avril, mimo, że prezentowała inny styl występów niż Weber, szybko stała się popularna, zostając jedną z najpopularniejszych artystek występujących na deskach Moulin Rouge.  Zanim Jane osiągnęła 32 lata zwiędziła wraz z grupą Quadrilla (do której po pewnym czasie przystapiła na prosba właściciela Moulin Rogue) wiele europejskich państw. Występowała we Włoszech, Szwajcarii, Belgii,  Hiszpania nawet w Rosji.

Poza sceną Jane stała się jedną z najlepiej ubranych kobiet. Pieniądze, które otrzymywała za występy pozwalały jej na zakup dobrych ubrań oraz kształtowania własnego stylu.

Jako protegowana Zidlera, jej sława zaczęła się rozciągać poza granice Francji. Rzadko przebywała w towarzystwie innych tancerek, raczej wiązała się z gronem pisarzy i artystów, którzy się nią interesowali. Czym zresztą wzbudzała zazdrość.

O rękę Jane starało się wielu mężczyzn już od jej młodych lat. Ostatecznie przyjęła oświadczyny  artysty Maurice’a Biaisa. Poślubiła go wieku 42 lat. Za namową męża przez pewien czas mieszkali razem w Nowym Yorku. Ponownie jednak przeprowadzili się do Paryża i zamieszkali w zakupionym domu w Jouy-en-Josas, na przedmieściach Paryża.. Małżeństwo jednak nie układało się.  Biais zaczął opuszczać dom, co wpłynęło negatywnie na stan psychiczny Avril, która żyła w ciągłym stresie. Wraz ze śmiercią męża w 1926 roku , Jane stanęła na progu ubóstwa, żyjąc z niewielkich oszczędności, które jej zostały.

Jane Avril zmarła w 1943 roku w wieku 75 lat. Pochowano ją na cmentarzu Père-Lachaise, w tym samym grobie co wcześniej jej męża Mauiric’a.

Ciekawostki:

– Jane Avril stała się ulubiona modelką Henri de Toulouse-Latrec’a. Zawsze przyznawała, że rozsławiając jej wygląd Lautrec nieświadomie dodał jej więcej uroku. Jane z resztą przyjaźniła się z artystą.

Henri de Toulouse Lautrec uwiecznił wizerunek Jane poprzez:

20 obrazów
15 obrazków
1 litograf
2 osobiste plakaty

– Jane była zaprzyjaźniona z angielską tancerką May Miltion. Przez jakis czas razem wynajmowały mieszkanie na Montmarte, stały się nie rozłączne. Dzięki May, Jane po raz pierwszy miała styczność z Anglią i Londynem. May zabrała Jane do Londynu na kilka tygodni, gdzie ta miała okazje zwiedzić miasto oraz odwiedzić londyńskie teatry.

– Gazeta Paris-Midi opublikowała wspomnienia autorstwa Jane Avril w 1933.  Wspomnienia Avril do dziś są wydawane w postaci książek.

[supsystic-gallery id=14]