josephine-baker-hairitage-hypehair11

Josephine Baker  – młoda tancerka

Frida Josephine McDonald urodzona 3 czerwca 1906 roko była córką afro – amerykańskiej praczki z St. Louis w stanie Missouri. Ojciec prawdopodobnie należał do niemieckiej rodziny, dla której pracowała jej matka. Baker zakończyła naukę w wieku 12 lat, w wieku 15 została tancerką rewiową.

Zanim ukończyła 17 lat była już dwukrotnie zamężna – za drugim razem z Willie Baker’em. Zatrzymała jego nazwisko, ale porzuciła go w 1921 roku aby występować na Broadwayu w rewii „Shuffle Along” oraz w Cotton Club w 1924 rok w show „Chocolate Dandies”.

Jej umiejętności tancerskie były ograniczone do prostych wariacji Charlestona i Camel Walka, ale to jej specyficzne, tyczkowate ruchy i szeroki uśmiech nadały jej wyróżnienie „najbardziej opłacanej tancerki rewii na vaudeville”.

2 października 1925 roku występowała w rewii Revue Negre w Paryskim Teatrze Champs-Elysees. Jej wejście na scenie, josephine-baker-4x3nagiej w sukience z piór, zawieszonej na ramieniu czarnego mężczyzny poraziło publiczność. Paryżanie byli oczarowani czarną, pół nagą kobietą, której tańce niejako żartujące sobie z sexu były jednocześnie mocno prowokujące. Do historii przeszła jej kreacja – bananowa spódniczka.

Jej zespół wyjechał do Niemiec, ale ona zerwała z nim kontrakt i podpisała kolejny tym razem z Folies-Bergere. Pomimo wielkiej popularności, Baker była przez wielu postrzegana dość sceptycznie, ruchy rasistowskie uznawały czarnoskórych za intelektualnie mnie sprawnych.

 “Nie ma innej kobiety, która wzbudzałaby większą sensację”

Ernest Hemingway

vintage-visions-josephine-baker-fbd1

Wszechstronna artystka

Rozkoszując się swoją seksualnością, Josephine Baker miała licznych kochanków obydwu płci. Wśród nich był na przykład Paul Colin, który zaprojektował plakaty na jej przedstawienia, pisarz kryminałów Georges Simenon.

Była przyjaciółką wielu znanych artystów, takich jak Pablo Picasso, Christian Dior, Antoine Cierplikowski cyz  F. Scott Fitzgerald. Antoine Cierplikowski tworzył dla niech wspaniałe fryzury, które stały się częścią wizerunku gwizdy.

Pobierając lekcje śpiewu, wyćwiczyła swój głos, aby nagrać sześć piosenek dla Columbia w Paryżu w lipcu 1930 roku. Wśród utworów znalazł się „J’ai deux amous” – Mam dwóch kochanków/mój kraj i Paryż), który stal się wielkim hitem, i jej melodyczną wizytówką na całe życie.

Zagrała również w kilku filmach „La Sirene des Tropiques” 1927, „Zouzou” 1934 i „Księżniczka Tamtam” 1935.

Odrzucona przez ojczyznę

Josephine Baker, wciąż obywatelka Stanów Zjednoczonych, wróciła do kraju w 1936 roku oczekując, że zostanie równie entuzjastycznie przyjęta jak gdefonwe Francji. Spotkała się jednak z dyskryminacją i nieprzychylnymi opiniami za to, że odmawiała występować dla segregowanej publiczności. Było to dla niej bardzo bolesne przerzycie. Gdy wróciła do Francji w 1937 roku wyszła za mąż za Francuza i uzyskała francuskie obywatelstwo.

Całe życie walczyła z rasizmem. Była obecna w 1963 roku w Waszyngtonie podczas „Marszu pracy i wolności” u boku Luthera Kingia.  Przemawiała przed 250 000 osób zgromadzonych w obronie praw obywatelskich. 

Podczas kolejnego pobytu w USA manifestacyjnie odwiedzała lokale dla białych i siadała na zarezerwowanych dla nich miejscach w autobusach, protestując w ten sposób przeciw dyskryminacji.

Josephine Baker i działalność w ruchu oporu

Pozostając w Europie podczas II wojny Światowej brała aktywny udział w działalności ruchu oporu – między innymi była kurierem przemycającym wiadomości na karteczkach zapisanych niewidzialnym atramentem. Dostała się również we włoskie kręgi i przechwytywała militarne informacje o planach Mussoliniego dla Aliantów.

Była Członkinią Międzynarodowej Ligi Przeciwko Antysemityzmowi. Zaangażowana u boku generała de Gaulle’a otrzymała stopień podporucznika w lotnictwie

Po wojnie była wielokrotnie wyróżniana za te wsparcie, w 1961 otrzymując w dowód uznania Legię Honorową.

Mama tuzina dzieci

Josephine Baker nie miała dzieci, ale adoptowała ich aż tuzin. Miały różne pochodzenie i różny kolor skóry dlatego nazywo je „Tęczowym plemieniem”. Zamieszkała z nimi w Chteau des Milandes w Perigord. Niestety utrzymanie tej posiadłości doprowadziło ją do bankructwa. W 1960 roku została wyeksmitowana a miejsce zostało sprzedane na opłacenie podatków. Ocaliła ją Księżna Monaco Grace Kelly, oddając jej willę i zachęcając ją do dalszych występów, między innymi na gali królewskiej w Monaco.

Gala na 50 lecie Josephine Baker

8 kwietnia 1975 roku, Baker rozpoczęła wystąpiła w hali muzycznej Bobino w Paryżu Joséphine à Bobino 1975, dla uczczenia jej 50 rocznicy wystąpień na scenie.

Rewia była sfinansowana przez Księcia Monaco Rainiera, Księżną Grace i Jacqueline Kennedy Onassis. Zapotrzebowanie na miejsca było takie duże, że trzeba było dostawić dodatkowe krzesła. Pierwszego wieczoru wśród publiczności znaleźli się Sophia Loren, Mick Jagger, Shirley Bassey, Diana Ross i Liza Minnelli

Zmarła 12 kwietnia 1975 na udar mózgu. Pogrzeb miał miejsce w kościele św. Magdaleny. Była jedyną kobietą amerykańskiego pochodzenia, której podczas pochówku towarzyszyło wojsko francuskie oddając honory. Baker jest pochowana w Monaco, Cimetière de Monaco.

30 Listopada 2021, podczas uroczystej ceremonii symbolicznie spoczeła w paryskim Patheonie., stając się tym samym szóstą kobieta, którą dostąpiła tego wyróżnienia, oraz zarazem pierwszą czarnoskórą.

Źródło: Chronicles of old Paris, John Baxter, Museon Guides

Pasjonuje Cię Paryż, Francja i sztuka?

Zapisz się na Newsletter, aby otrzymywać informacje o najnowszych artykułach!

Zapisując się do newslettera, wyrażasz zgodę na przesyłanie informacji o nowych artykułach, produktach, promocjach. W każdej chwili możesz zrezygnować z subskrypcji. Polityka prywatności