Belle Époque czy La Belle Époque inaczej “Piękna Epoka” to okres we francuskiej historii, za którego początek przyjmuje się rok 1870 – 1871 a za koniec rozpoczęcie Pierwszej Wojny Światowej w 1914 roku. Można powiedzieć, że epoka ta pokrywa się wraz z ustanowieniem III Republiki Francuskiej. Symbolizuje okres optymizmu, pokoju w Europie, rozwoju technologii i odkryć naukowych. Spokój i dobrobyt jaki zagościł w Paryżu stanowi wspaniałe podłoże do rozkwitu sztuki, powstania wielu arcydzieł w dziedzinie literatury, muzyki czy teatru. Okres ten został nazwany La Belle Époque post factum – gdy wydał się wyrazistym kontrastem do horroru wywołanego I Wojną Światową.
Ci, którym było dane doświadczyć dobrobytu związanego z epoką zostali wciągnięci w nowe formy rozrywki. Paryska burżuazja, czy też odnoszący sukcesy przemysłowcy nazywani nouveau-riches, byli pod coraz większym wpływem zwyczajów i mody elity miasta zwanej potocznie Tout-Parus (“każdy w Paryżu”). W 1890 roku otworzyło dla nich podwoje Casino de Paris. Mniej zamożni musieli się zadowolić rozrywką dostarczaną przez kabarety, bistra czy sale koncertowe.
Kilka ikon tamtych czasów: powstała rewia Moulin Rouge, która funkcjonuje do dnia dzisiejszego i stanowi punkt orientacyjny miasta. Folies Bergère było kolejnym kabaretem i rozpoznawalnym miejscem Paryża. Liane de Pougy, tancerka i kurtyzana, ówczesna gwiazda kabaretów w Paryżu. Inne znane tancerki Belle Epoque takie jak La Goulue czy Jane Avril będące jednocześnie paryskimi celebrytkami. Obie zostały uwiecznione na plakatach malarza Toulouse-Lautrec’a jako tancerki Kankana – królującego na salach kabaretów. Restauracja takie jak Maxim’s Paris będąca prestiżowym lokalem dla bogatych. Prawdopodobnie najdroższa restauracja w mieście. Champagne – był jednym z ulubionych alkoholi w Belle Epoque. Innym znanym trunkiem był absynt – natchnienie i muza artystów.
W 1889 roku ukończono budowę Wieży Eiffla. Stanowiła ona atrakcję turystyczną na Wystawie Powszechnej zorganizowanej w Paryżu. Wieża wkrótce stała się symbolem miasta. W 1900 roku odbyła się następna edycja Światowej Wystawy goszcząc po raz kolejny
Jane Avril – Toulouse-Lautrec -1893 – litografia
wystawców z całego globu.
Paryż w tamtych czasach zmienił się bardzo pod względem architektonicznym. Przeprowadzona przez barona Haussemann’a renowacja miasta przeobraziła jego zabudowę, układ ulic. Zagospodarowała bulwary, skwery zieleni. Głównie tej przebudowie zawdzięczamy dzisiejszy “kształt” miasta.
W drugiej połowie XIX wieli kolej połączyła główne miasta Europy z francuskimi kurortami takimi jak Deauville, Vichy, Arcachon czy riwiera francuska. Pasażerowie byli rygorystycznie dzieleni na pierwszą i drugą klasę, choć bardzo zamożni mogli sobie pozwolić na prywatne wagony na wyłączność.
Paryż stał się kulturalnym centrum dyktującym trendy reszcie świata. Francja okazała się liderem w Europie w zakresie edukacji, nauki, medycyny. Choć ten idealistyczny obraz nie odzwierciedla rzetelnie ówczesnej sytuacji w Paryżu. Z ekonomicznego punktu widzenia znaczna grupa ludzi żyła na marginesie społecznym i tak na prawdę nigdy nie doświadczyła cudów i rozrywek Belle Epoque. Bieda szerzyła się w paryskich, miejskich slamsach oraz wśród wieśniaków jeszcze przez dekady po zakończeniu Belle Epoque. Sprawa Dreyfusa obnażyła ciemną stronę Francji – antysemickiej oraz skorumpowanej. Wciąż utrzymywał się konflikt pomiędzy władzą a kościołem rzymsko-katolickim.
