“Niebo nad Paryżem”

“Pierre jest zawodowym tancerzem. Niestety, nie może tańczyć, ponieważ jest poważnie chory. Czeka go przeszczep serca. Jego siostra, Elsie (Juliette Binoche)

wprowadza się do niego, żeby się nim opiekować. Jest samotną matką, ma troje dzieci. Relacja brata z siostrą ociepla się i wpływa na życie Elsie. Pierre często obserwuje Paryż ze swojego balkonu. Jego oczami widzimy też losy innych ludzi w nieustającym tańcu.”

Na film składa się wiele wątków, które się wzajemnie ze sobą przeplatają, wpadają na siebie albo tylko zaledwie ocierają. Zaprezentowane są historie, bądź raczej “stany życiowe” poszczególnych bohaterów. Pochodzą oni z różnych warstw społecznych, zajmują się zupełnie odmiennymi zawodami, są w różnym wieku i różnej narodowości. Ale nawet nie wiedzą jak wiele mają ze sobą wspólnego. Pana profesora, tancerza rewii, handlarza owocami czy rodzinę emigrantów, życie stawia w sytuacjach, w których stają się tak samo nieporadni i zagubieni. Walczą z samotnością, poszukują bliskości, zrozumienia. Plączą się w niezrozumiałym świecie, przeżywają straty, wątpią, żywią żale, próbują szukać akceptacji u innych i spełnienia dla samych siebie. W świecie, w którym czasem zapominają, że trzeba wysilić się aby zauważyć problemy i potrzeby bliskich, być czujnym aby czegoś ważnego nie przegapić. Trzeba znaleźć trochę czasu na odrobinę dziecinnego szaleństwa i cieszyć się z tego co mamy.  A to wszystko po to aby nie było już za późno, bo życie jest ulotne i to co mamy dziś – jutro możemy stracić. “Taki jest Paryż. Nikt nigdy nie jest zadowolony” wzdycha rozrzewniony Pierre, który dał by wiele aby cieszyć się na powrót zdrowiem i móc z radością doceniać małe, codzienne sprawy.

Bohaterów łączy coś jeszcze. Wszyscy mieszkają w Paryżu. Przez cały film przewijają się dzielnice, obiekty i panoramy Paryża roztaczające się z różnych punktów miasta.

Na koniec kamera oddala się od ulic i naszych, już znajomych, postaci. Obserwujemy całość z coraz dalszej perspektywy.  Odnosi się wrażenie, że wszyscy Ci ludzie zostali gdzieś w dole wraz ze swoimi kolejami losów, a takimi bohaterami jak oni przepełniony jest cały Paryż.

Co ważne film, który w głównej mierze podnosi dość ciężkie tematy – nie jest zadęty i nieprzystępny. Wręcz przeciwnie, z subtelnością a często też z poczuciem humoru odnosi się do poruszanych spraw. Docenić należy również ścieżkę dźwiękową, która pięknie podkreśla  opisywane nastroje.

Film trwa ponad 2 godziny, ale warto, zwłaszcza gdy ktoś lubi kino skłaniające do refleksji. No i na przykład Juliette Binoche 🙂  Dla mnie super kino.*

Sylwia

Reżyseria: Cedric Klapisch, Produkcja: Francja, Gatunek: dramat, komedia, romans

Link do strony na Filmweb

 * Recenzja własna.