Helena Antonina Willman-Grabowska (ur. 4 stycznia 1870 w Warszawie, zm. 31 października 1957 w Krakowie) indolog i iranista, wykładowca paryskiej Sorbony, pierwsza kobieta wykładowca i profesor w historii Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W 1909 roku zdecydowała się wyemigrować z pozostającej wciąż pod zaborami Polski. Studiowała literaturę niemiecką i francuską w uniwersytecie w szwajcarskim Bernie, potem zaś literaturę francuską i sanskryt w uniwersytecie w Lozannie. W tym czasie opracowała dwie dysertacje doktorskie (Le romantisme comme decadence litteraire i Mérimée et la literature russe), które nigdy nie ukazały się drukiem.
W 1911 roku przeniosła się do Paryża, gdzie w École pratique des hautes études na Sorbonie i w Collège de France kontynuowała studia językoznawcze. Podczas I wojny światowej bezpłatnie uczyła Polaków we Francji – dzieci oraz dorosłych, którzy na emigracji ulegli wynarodowieniu.
W latach 1920-1927 jako profesor kontraktowy wykładała sanskryt i pali (język kanonu buddyjskiego) w École pratique des hautes études. W 1928 roku uzyskała na Sorbonie tytuł doktorski. W tym okresie opracowała także podręczniki akademickie do nauki języka polskiego dla Francuzów oraz francuskiego dla Polaków (Grammaire de la langue polonaise, 1921, wspólnie z Antoine’em Meilletem; Méthode de polonais. Grammaire et exercices, 1922, 1929; Méthode de français à l’usage des Polonais. Grammaire, exercises et lectures, 1926).
Wysoko ceniona przez środowisko uniwersyteckie, była też doceniana przez władze francuskie. Ministerstwo oświaty dwukrotnie, w roku 1922 i 1923, wysyłało ją z misją naukową do odrodzonej Polski w celu nawiązania kontaktów między uczelniami obu krajów. Mimo ponawianych propozycji nigdy nie zdecydowała się przyjąć obywatelstwa francuskiego, choć to otworzyłoby jej drogę do objęcia samodzielnej katedry na Sorbonie.
Źródło: Wikipedia tu również przeczytasz więcej informacji o życiu Heleny Willman
