Jak wysoka jest wieża Eiffla, ile waży i inne pytania.

Wieżę Eiffla zbudowano w 1889 roku na potrzeby Wystawy Światowej. Wystawy Światowe organizowano wtedy co 11 lat, jednakże ta była dla Francuzów szczególna, przypadała bowiem w 100 rocznicę rewolucji francuskiej i zburzenia Bastylii w 1789 roku. Wieża, wówczas najwyższa budowla świata, stanowiła bramę na tereny wystawowe. Miała zademonstrować poziom wiedzy inżynierskiej i możliwości techniczne epoki, być symbolem ówczesnej potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji.

Projekt wieży wybrano w 1886 roku w drodze konkursu spośród ponad 100 zgłoszonych prac. Dwóch inżynierów z przedsiębiorstwa Eiffela – Maurice Koechlin, który odpowiadał za stronę architektoniczną projektu, oraz Emile Nougier, który dokonał obliczeń konstrukcyjnych – wykonało pierwotny jednostronicowy szkic. Formalnie Eiffel odkupił od nich patent i jako jedyny ówczesny francuski inżynier zdolny do zrealizowania takiego przedsięwzięcia, przejął odpowiedzialność za zaprojektowanie, wykonanie elementów i wzniesienie w ciągu 26 miesięcy budowli dwukrotnie wyższej od wielkiej piramidy w Gizie.

Konstrukcja wieży Eiffla

Wieża Eiffla opiera się na czterech zakrzywionych pylonach majestatycznie wznoszących się ku wierzchołkowi, nadających całości kształt wyciągniętej ku górze piramidy. U podstawy wielkie łuki wspierają się na fundamentach, spinając pylony i formując bramę. Jednocześnie zapewniają one stabilność konstrukcji. Na łukach zachował się jeszcze oryginalny filigranowy ornament. Wewnątrz pylonów kursują windy, umożliwiające wygodny dostęp do trzech platform widokowych.

Etapy budowy wieży

Kratownicowa konstrukcja została tak zaprojektowana, by była jednocześnie mocna i lekka. Swą stabilność wieża zawdzięcza głównie dużej odporności na naprężenia wytworzone przez wiatr. Osiągnięto to, stosując wiatrochrony i stosunkowo rzadką kratownicę diagonalną. Wszystkie elementy tej kratownicy zostały połączone ze sobą za pomocą nitów.

Do wysokości 30 m wieżę budowano z użyciem konwencjonalnego dźwigu nożycowego – celowo nieco zdeformowanego. Do poziomu pierwszej i drugiej platformy widokowej pylony stawiano osobno, wznosząc cztery “nogi” wieży na pomostach podpartych wolno stojącą kratownicą piramidalną.

Każdy z pomostów został zaopatrzony w dźwig. Pomost najwyższego, trzeciego poziomu ułożono przy użyciu dwóch pionowych dźwigów, które później stały się szybami wind.

Ile metrów ma wieża Eiffla i inne liczby

Budowę fundamentów rozpoczęto 28 stycznia 1887 roku, a pierwsza platforma na wysokości 57,63 metra została zbudowana już po dwóch miesiącach, w marcu tego samego roku. Druga platforma na wysokości 276,13 metra została wybudowana w lutym 1889 roku.  31 marca 1889 roku na wysokości 300 metrów 51 centymetrów licząc od ziemi zawieszono na szczycie wieży trójkolorową flagę Francji. Po dodaniu piorunochronu wieża osiągnęła 305 metrów, a umieszczona na niej w 1959 roku antena stacji RTF podwyższyła ją do 320,755 metra.

Konstrukcja wieży Eiffla waży około 7 tysięcy ton. 40 inżynierów i kreślarzy wykonać musiało 5300 rysunków. Przed rozpoczęciem budowy trzeba było usunąć 48 000 metrów sześciennych ziemi. Do budowy użyto 6900 ton żelaza zgrzewanego, w tym 18 038 części połączonych 1 056 846 nitami. Przy wznoszeniu wieży pracowała 250 robotników.

Prace na wysokości

Na pierwszym piętrze znalazła się restauracja, a na drugim tarasie, na wysokości 116 metrów miała biuro gazeta Le Figaro. Na trzeci taras prowadzą windy oraz schody.

Wieża utrzymała status najwyższej budowli świata aż do roku 1929, gdy w Nowym Jorku wzniesiono biurowiec Chryslera.  Z czasem ukończenia budowy, wieża zyskała przydomek “magician of iron” (“Cud ze stali“).

Wieża jest odmalowywana co 7 lat, zużywa się na to 50 ton ciemno-brązowej farby. Nazwiska 72 francuskich naukowców i sławnych ludzi umieszczone są naokoło budowli, po 18 nazwisk z każdej strony.
Licząc od samej ziemi, jest 347 stopni do pierwszej platformy, 674 stopnie do drugiej i 1710 stopni do małej platformy na szczycie wieży. W przejrzysty i bezchmurny dzień możliwe jest zobaczenie ze szczytu wieży terenów położonych o 42 mile w każdą stronę.

Spór o Wieżę Eiffla

Wydanie “Le tepmos” z 14 lutego 1887 roku

Wizja wieży miała nie tylko swoich zwolenników, ale również zagorzałe grono, które potępiało tę inicjatywę. Utworzono “Komitet trzystu” (nawiązanie do wysokości wieży), któremu przewodniczył architekt Charles Garnier, i który zrzeszał przeciwników budowy wieży.  W miesiąc po rozpoczęciu prac, 14 lutego 1887 roku, dziennik Le Temps opublikował słynny „Protest artystów”, petycję skierowaną do Ministra Pracy. Protest podpisały m.in. tak znane osoby jak malarze Léon Bonnat, William Bouguerau i Ernest Meissonnier, poeci François Coppée, Leconte de Lisle i Sully Prudhomme, pisarze Aleksandr Dumas, Guy de Maupassant, Edouard Pailleron i Victorien Sardou, kompozytor Charles Gounod, rzeźbiarz Eugène Guillaume. Nie przeszkodziło to jednak w prowadzeniu prac budowlanych zgodnie z planem

Julian Ochorowicz

Po 20 latach budowla miała być rozebrana, lecz Eiffel nie chciał do tego dopuścić i założył na wieży laboratorium aerodynamiczne i meteorologiczne. Jednak dopiero udane eksperymenty (z udziałem Juliana Ochorowicza, polskiego wynalazcy i konstruktora) z umieszczonym na szczycie telegrafem „bez drutu” ocaliły wieżę i odstąpiono od jej demontażu.

Na wieży Eiffla dostępne są trzy poziomy widokowe. Pierwszy i drugi są dostępne schodami i windami, trzeci poziom jest dostępny tylko windą. Każdego roku więżę zwiedza około 7 milionów turystów.