Akademizm polegał na odwoływaniu się do zasad i ideałów sztuki antycznej oraz renesansowej, a także naśladowaniu dzieł uznanych za doskonałe, preferujący tematykę historyczną, religijną i mitologiczną. Według nauczycieli akademickich, sztuki można się nauczyć, ale trzeba mieć dobre inspiracje. Artysta musiał umieć poprawiać naturę. Dlatego też akademicy najpierw kopiowali dzieła mistrzów, następnie uczyli się rzeźbić, a na końcu dopiero malowali żywe modele.

Akademie były stowarzyszeniami artystów powołanymi do przestrzegania standardów artystycznych i dbania o interesy swoich członków. W epoce nowożytnej pierwsze akademie pojawiły się we Włoszech i miały za cel przede wszystkim uwolnienie twórców od ograniczeń nakładanych na nich przez cechy. Sytuacja zmieniła się, gdy w 1648 roku powołano w Paryżu Królewską Akademię Malarstwa i Rzeźby. Od tego czasu akademie stały się niejednokrotnie instytucjami kontrolującymi nie tylko umiejętności warsztatowe, ale i sposób wypowiedzi artystów.

W ciągu XIX wieku twórcy zaczęli się buntować przeciwko takiej sytuacji, a termin akademizm nabrał znaczenia pejoratywnego, sugerującego, że określana nim praca byłą mierna, aczkolwiek wysoko oceniana przez czynniki oficjalne.

Instytucją kontrolowaną przez Królewską Akademię Malarstwa i Rzeźby był tak zwany Salon.  Obywający się w Paryżu, raz na rok lub raz na dwa lata, miał monopol w zakresie wystawiania dzieł. Prezentował sztukę oficjalną, akademicką, przyznając najlepszym pracom nagrody i zazwyczaj nie dopuszczając na wystawę prac nowatorskich i niezgodnych z obowiązującą doktryną

Znani francuscy akademiści: William-Adolphe Bouguereau, Alexandre Cabanel, Jean Gérome, Thomas Couture.

Pasjonuje Cię Paryż, Francja i sztuka?

Zapisz się na Newsletter, aby otrzymywać informacje o najnowszych artykułach!

Zapisując się do newslettera, wyrażasz zgodę na przesyłanie informacji o nowych artykułach, produktach, promocjach. W każdej chwili możesz zrezygnować z subskrypcji. Polityka prywatności