Charles-Pierre Baudelaire znany jest przede wszystkim jako prekursor nurtu symbolicznego i dekadenckiego w liryce oraz jako jeden z najważniejszych i najbardziej wpływowych poetów francuskojęzycznych.

Urodził się 9 kwietnia w 1821 w Paryżu w rodzinie zamożnego, uwielbiającego sztukę i literaturę urzędnika François Baudelaire’a oraz Caroline z domu Dufays – urodzonej w Londynie córki francuskich emigrantów. Jako sześcioletni chłopiec przeżył śmierć swojego ojca, zostając tym samym półsierotą.  Ponowny ślub matki z ambitnym oficerem Jacques’em Aupickiem, przeprowadzki z Paryża do Lyon (1832) oraz powrót do stolicy (1836) – to wszystko ukształtowało Charles’a na trudnego, niekochanego, często ponurego i smutnego młodzieńca, którego rodzice postanowili wysłać do szkoły z internatem. W tym okresie powstały również jego pierwsze wiersze, pisane po francusku oraz łacinie. Krótko przed maturą, w 1839 roku, Charles został wydalony ze szkoły, za nieposłuszne zachowanie. Pomimo tego faktu udało mu się jednak podejść do egzaminu w trybie eksternistycznym i go zaliczyć.

Fotografia: Étienne Carja, Charles Baudelaire około 1862 rok. Źródło: britannica.com

W 1840 roku Baudelaire zapisał się na prawnicze studia, aby spełnić oczekiwania rodziców i obrać ścieżkę kariery dyplomatycznej. Od samego początku jednak, marzył o karierze poety, toteż obracał się coraz częściej w kręgach artystyczno-literackiej bohemy paryskiej. W tym samym czasie narobił sobie długów oraz zaraził się syfilisem z powodu licznych kontaktów seksualnych. Decyzją matki i przede wszystkim przyrodniego ojca, który w międzyczasie otrzymał tytuł generała i nie raz musiał się wstydzić za wybryki młodego chłopaka – Charles został wysłany w czerwcu 1841 roku na wyprawę statkiem do Indii, która miała odciągnąć jego myśli od dotychczasowego, hulaszczego trybu życia. Przez napotkany sztorm na oceanie, wyprawa skończyć musiała się na Mauritiusie, gdzie młodzieniec spędził kilka tygodni obserwując tropikalną przyrodę, która niejednokrotnie zainspirowała go do napisania wierszy.

Kiedy powrócił do Francji po 8 miesiącach, przyrzekł swojemu przyrodniemu ojcu poprawę. W Paryżu przyłączył się jednak mimo to z powrotem do środowiska bohemy. Po osiągnięciu pełnoletniości w 1842 roku, Charles zaczął domagać się spadku po śmierci swojego ojca. Po otrzymaniu około 75 000 franków, zerwał kontakty z rodziną i zaczął prowadzić luksusowe, dandyskie życie. Przyłączył się do wielu kół literackich i kontynuował pracę twórczą. Energiczne wsparcie otrzymał od swojej nowej ukochanej – aktorki, Jeanne Duval, której egzotyczna uroda urzekła młodzieńca. W 18 miesięcy zdążył roztrwonić już połowę spadku. W 1844 roku zmartwiona rodzina postanowiła otoczyć go sądową opieką finansową notariusza Narcisse’a Ancelle’a. Fakt ten bardzo Charles’a zranił i bardzo prawdopodobne, że doprowadził również do jego próby samobójczej w 1845 roku. Pozostała część spadku po ojcu miała stać się czymś w postaci małej renty, z której gospodarując odpowiednio oszczędnie pieniędzmi, dało się utrzymać żyjąc w pojedynkę.

Jego pisarstwo, które próbował uprawiać w systematyczny oraz zawodowy sposób, było niestety marne w zyskach. Sporadycznie publikowano jego utwory poetyckie w gazetach. W 1846 i 1847 roku opublikowano – również w gazetach – jego jedyne, dwa dłuższe teksty. Były to nowele: Le jeune enchanteur oraz La Fanfarlo. Niektóre szkice dramatów, które powstały pomiędzy 1843 a 1854, pozostały jedynie projektami, podobnie zresztą jak sporo szkiców do utworów prozatorskich. Uznanie zdobył wyłącznie dzięki swoim sprawozdaniom z wystaw artystycznych. Ponieważ Charles uzależniony był od zażywania haszyszu, opium i alkoholu, utrzymując jednocześnie Jeanne Duval – znajdował się w ciągłej potrzebie finansowej. Fakt ten wzmocnił wówczas jego skłonności do stanów depresyjnych.

Charles Baudelaire Źródło:merlin.pl

Podczas społecznej i politycznej agitacji w roku 1847 Charles przyłączył się do fourierowskich socjalistów. W trakcie wybuchu rewolucji lutowej w 1848 roku był natomiast podekscytowanym rewolucjonistą na paryskich ulicach. Wraz z dwoma przyjaciółmi założył krótko istniejące, lewicowe czasopismo, określając się od tatmtej pory również politycznym publicystą. Po uczestnictwie w krótkim i przegranym powstaniu przeciwko Louisowi Napoleonowi Bonaparte’mu 2 grudnia 1851 roku, Baudelaire powrócił do życia jako apolityczny pisarz, który ograniczać miał się jedynie do liryki, krótkiej prozy, portretów autorów i krytyki literackiej, aby pozostać obecnym na paryskiej scenie literatów.

W 1857 roku 36-letni Charles Baudelaire wydał dzieło, którym zasłynął w historii literatury. „Kwiaty zła” stanowią zbiór 100 wierszy, które wcześniej powstawały i wydawane były pojedynczo już od około 1840 roku. Tutaj zostały one tematycznie posegregowane w jedną skomponowaną całość. Dominująca atmosfera charakteryzująca te utwory składa się na: deziluzję, pesymizm, melancholię. Ewokowana rzeczywistość zaś, jawi się jako brzydka i upadła. Tom na początku nie cieszył się zbyt dużym powodzeniem. W lipcu 1857 roku sześciu sławnych paryskich krytyków literackich, wytoczyło Badelaire’owi oraz jego wydawcy proces sądowniczy z powodu „znieważenia publicznej moralności”.

Około roku 1860 Baudelaire cieszył się dość wysoką popularnością w literackim paryskim środowisku i był ceniony przez wielu swoich kolegów. Jednocześnie pojawiły się jednak nowe objawy chorobowe a sytuacja materialna poety (mimo zapomóg rządowych i pomocy matki) była fatalna. Nękały go wówczas stany depresyjne, myśli o samobójstwie. Pod koniec 1861 roku Charles zgłosił swoją kandydaturę do Akademii Francuskiej oraz starał się (bezowocnie) o jej poparcie przez m. in. Sainte-Beuve’a, Lamartine’a, Vigny’ego. Poeta próbował w ten sposób za wszelką cenę uspokoić matkę, dla której sytuacja życiowa syna była źródłem nieustannej zgryzoty. Rok później, za namową swoich przyjaciół, wycofał swoją kandydaturę.

Kolejne lata życia zdominowane zostały przez dalsze, pogarszające się finansowe i zdrowotne problemy spowodowane uzależnieniem od narkotyków ale również wspomnianą wcześniej chorobą weneryczną, której objawy nasilały się z miesiąca na miesiąc. W 1864 Baudelaire wyjechał do Brukseli w nadziei, że tam oraz w innych tworzących się miastach będzie miał okazję wygłosić referaty o francuskiej literaturze. Sukces nie nastąpił, jednak pomimo to poeta został w Brukseli prawie na dwa lata, często chorując, czasem nawet nie będąc w stanie pracować. Następnie po przeżyciu udaru, przeniesiono go do paryskiego domu opieki, gdzie pod okiem matki żył na wpół sparaliżowany, niezdolny do mówienia i jeszcze przez rok.

Charles Baudelaire zmarł w 1867 roku w Paryskiej Klinice Dr. Duvala. Pochowany został na cmentarzu Montparnasse.

Żródło:wikipedia.de

Zdjęcie w ikonie wpisu: http://www.frenchpeterpan.com/

Pasjonuje Cię Paryż, Francja i sztuka?

Zapisz się na Newsletter, aby otrzymywać informacje o najnowszych artykułach!

Zapisując się do newslettera, wyrażasz zgodę na przesyłanie informacji o nowych artykułach i moich publikacjach. W każdej chwili możesz zrezygnować z subskrypcji. Polityka prywatności