Louis Edmond Duranty (6 czerwca 1833– 9 kwietnia 1880), urodzony w Paryżu, francuski pisarz i krytyk. Przelotnie studiował na College Chaptal w Paryżu. W 1856 stał się jedną z sił napędowych literackiego czasopisma Realisme, wraz z Jules Assézat (1832–76) i Dr Jean-Baptiste-Henri Thulié (1832–1916). Jego aktywność jako krytyka w tym czasopiśmie datuje się na okres między 1860 a 1870 rokiem. Od samego początku zajmował się głównie krytyką usankcjonowanego przez lata i konserwatywnego, ówczesnego świata sztuki.
Był częstym bywalcem paryskich kawiarni, takich jak Café Guerbois czy the Café de la Nouvelle Athènes, gdzie poznał grupę intelektualistów zgromadzoną wokół Champfleury’ego, a wśród nich również Gustave Courbet’a. W 1863 roku poznał Emila Zole. Wkrótce pisarz stał się jego bliskim przyjacielem, co zaowocowało nawiązaniem znajomości z Manetem i Degasem, oraz innymi osobistościami stojącymi na czele nowego ruchu malarskiego Francji.
Przyjaciel impresjonistów
Te powiązania były wyraźnie widoczne w jego recenzjach w latach 1870 dla Paris-Journal, w których wyrażał swoje pochlebne opinie dla prac Maneta, Degasa, Camillea Pissarro, Alfreda Sisley, Berthe Morisot czy Evy Gonzalès
Edmond Duranty
Duarty pisywał również o malarzach z Barbizon, angielskim malarzu Richardzie Parkes Bonington i Delacroix jako tych, którzy wnieśli wielki wkład w rozwój malarstwa.
W swojej krytyce, zwłaszcza w Paris-Journal w latach 1869 do 1872, i do pewnego stopnia w późniejszych recenzjach publikowanych dla czasopism takich jak Gazette des beaux-arts, Les Beaux-arts illustrés i Chronique des art, Duraty prezentował współczesną sztukę, włączając w to Impresjonizm, jako historyczną konsekwencję Realizmu. Publikował wyjątkowo ostre ataki na konserwatywne malarstwo promowane przez Salon.
Żródło: Oxford University Press, Grove Art Online
W ikonie wpisu obraz Edgara Degasa z 1879 roku
