Kończąc naukę w Narodowym Konserwatorium Muzyki i Deklamacji Sarah musiała się stawić na egzamin końcowy – a w zasadzie konkurs, w którym zajęcie pierwszych miejsc gwarantowało angaż w Odeonie lub Komedii Francuskiej. Dzięki zdobyciu drugiej nagrody w tej rywalizacji otrzymała zatrudnienie w najbardziej prestiżowym teatrze Paryża.

Nie zagrzała tam jednak długo miejsca i niebawem po swojej premierze stała się bohaterką afery, która przeszła do historii Komedii Francuskiej, a ją samą pozbawiła pracy.

Co roku, 15 stycznia organizowano w teatrze uroczystość tzw. „Ceremonię” w celu uczczenia urodzin Moliera. Zgodnie z tradycją na scenie ustawiano popiersie komediopisarza, a aktorzy defilowali parami w kostiumach stworzonych przez niego postaci i oddawali mu hołd odgrywając krótkie scenki z jego utworów. Sarze, jako najmłodszej, przypadło w udziale niesienie wieńca laurowego, który miał być odebrany przez dziekana i umieszczony z szacunkiem na marmurowej głowie Ojca teatru.

Sara zabrała na tę uroczystość swoja młodszą siostrę Reginę. Przemyciła ją za kulisy i kazała grzecznie czekać aż skończy swoją rolę we wspomnianej ceremonii. Regina niefortunnie przydeptała tren sukni starej Madame Nathalie, dostojnej, zasłużonej aktorki. Gdy Madame odwróciła się i zobaczyła dziewczynkę, niewiele się zastanawiając chwyciła ją za ramiona i ze złością odepchnęła tak, że mała przewróciła się i rozcięła sobie boleśnie czoło. Regina zaczęła wołać na ratunek swoją siostrę wykrzykując przy tym „Vache! Vache!”. Nathalie cały swój gniew zwróciła na Sarę, która natychmiast uciszyła ją wymierzając energiczny cios w tłusty policzek. Kobieta zachwiała się i zemdlona padła na ziemię.

Cios ten wstrząsnął posadami Domu Moliera. Zespół teatru ubył oburzony – za to paryscy dziennikarze uszczęśliwieni. Choć Sarah chciała raczej zyskać rozgłos w inny sposób – dzięki temu zdarzeniu mając dziewiętnaście lat zrozumiała, że reklama, nawet skandaliczna, jest lepsza niż cisza wokół jej osoby. Od tamtej bowiem pory przez sześćdziesiąt lat prasa poświęcała jej coraz więcej miejsca na swoich łamach.

Nazajutrz Sara została wezwana do dyrektora teatru, który zażądał aby publicznie przeprosiła Madame Nathalie. Sarah jednak stanowczo odmówiła , twierdząc, że to stara aktorka powinna wpierw publicznie przeprosić Reginę. Thierry czekał jeszcze tydzień w nadziei, że Sarah odzyska rozsądek, co jednak nie nastąpiło – podała się do dymisji.. W duchu mógł być jednak zadowolony z całej tej sytuacji. Awantura ożywiła bowiem zainteresowanie szerokiej publiczności.

Źródło: “Madame Sarah” Cornelia Otis Skinner, PIW

Pasjonuje Cię Paryż, Francja i sztuka?

Zapisz się na Newsletter, aby otrzymywać informacje o najnowszych artykułach!

Zapisując się do newslettera, wyrażasz zgodę na przesyłanie informacji o nowych artykułach, produktach, promocjach. W każdej chwili możesz zrezygnować z subskrypcji. Polityka prywatności