Edouard Dubufe, Księżna Matylda; 1861 rok. Obraz reprezentuje strój dworski w czasach Napoleona III. Suknie charakteryzuje głeboki dekold i bardzo dpoasowany stanik. Noszona była z powłóczystym aksamitnym łaszczem.

Edouard Dubufe, Księżna Matylda; 1861 rok. Obraz reprezentuje strój dworski w czasach Napoleona III. Suknie charakteryzuje głęboki dekolt i bardzo dopasowany stanik. Noszona była z powłóczystym aksamitnym płaszczem.


Francja mimi oczami

Suknie

Drugie cesarstwo  było w modzie okresem przepychu i skrajnego wyrafinowania kobiecego ubioru. W damskim stroju królowała wówczas krynolina. Chociaż krynolina w formie halki usztywnionej włosiem (crine) znana była już wcześniej przed nastaniem Drugiego Cesarstwa. Po 1852 roku nazwą tą określano nowy, wówczas bardzo modny element ubioru, a mianowicie stelaż z giętkich, metalowych listew, zwany też “klatką”, noszony pod spódnicą sukni. Halka zwana krynoliną, była tylko chwilowym kaprysem mody i niemal całkowicie wyszła z użycia po 1850 roku. Natomiast krynolina w postaci “klatki”, która przyjęła po niej nazwę, zrobiła jesienią 1856 roku furorę. Chociaż cały strój, ze wszystkimi spódniczkami pozostawał bardzo ciężki.

Domniema się, że pomysł zbudowania owej klatki z elastycznych metalowych listew, opatentowany przez Taverniera w 1856 roku zrodził się

Krynolina

Krynolina

podczas obserwacji Cristal Palce — konstrukcji z żelaza i szkła zaprojektowanej przez Paxtona na wystawę londyńską w 1851 roku. Nie ulega jednak wątpliwości, że “klatka” nawiązywała do XVIII-wiecznych sukien na panier.

Krynolina klatka  zdobyła swoje uznanie u kobiet pomimo trudności, jakie sprawiała przy poruszaniu się, przechodzeniu przez drzwi czy wchodzeniu do powozu, a także pomimo niezadowolenia mężczyzn, którzy trzymani na dystans przez ową konstrukcję, nie mogli podać ramienia swojej towarzyszce.

Stalowa krynolina klatka w formie kopuły osiągnęła maksymalne rozmiary w 1858 roku. Po roku 1860 stała się bardziej giętka, podatna na ruchy ciała. W dwa lata później jej przód uległ spłaszczeniu , a tył wydłużeniu, powrócił też tren. W 1867 roku krynolina została sprowadzona do usztywnienia dolnej części spódnicy, o umiarkowanej szerokości, nadając sukniom z szerokim dołem i dopasowanym stanikiem formę wąskiego trójkąta.

20141115_174039

Krynolina

Krynoliny i ogromne spódnice wywarły wpływ na ubrania spodnie. Początkowo gorset był bardziej elastyczny i sięgał tylko do pach tak, że górną część tułowia opinał dość luźno. Zazwyczaj wykonany był z miękkiego jedwabiu, usztywnionego elastycznymi bryklami i fiszbinami. Silnie wycięty u góry i krótki u dołu, optycznie skracał talię. Następnie powstawały nowe typy bielizny, suto haftowanej  i obszywanej koronkami — od sięgających kostek majtek pantalonów po poranne peniuary.

W tamtych czasach modę — zarówno dworską jak i codzienną dyktowała Cesarzowa Eugenia, żona Napoleona III. Krynolina stała się nowym, modowym kierunkiem prawdopodobnie właśnie dzięki niej. Eugenia, chcąc ukryć swoje wady fizyczne, nosiła obszerne suknie z krynoliną. Swojego czasu chętnie ubierała też stroje wzorowane na strojach Marii Antoniny. Wprowadziła również modę na krótsze spódnice dzienne oraz dopasowane i zapinane na guziki żakiety, dłuższe lub krótsze, które przekształciły się później w żakiety hiszpańskie (bolero). Suknie miały staniki z baskinkami, niekiedy skrojone jak męskie kamizelki, oraz rękawy często długie z koronkowymi mankietami, nawiązujące do strojów modnych w XVI i XVII wieku. Jako że już wtedy Paryż dyktował trendy, moda całej zachodniej Europy podążyła w tym samym kierunku.

Inne informacje: Krynolina – ozdoba czy problem?

Nakrycia głowy

20141115_170639Nakrycia głowy były dość różnorodne. W początkach Drugiego Cesarstwa obowiązywały niskie fryzury i kapelusze kapotki. 20141115_170619Nieco później nastała moda na fryzury wyższe i okrągłe kapelusze, przypominające nieco męskie, chętnie noszone zwłaszcza przez młode dziewczęta. Po 1865 roku znów powróciła moda na fryzury niższe, do których ubierano małe kapelusiki, nasunięte na czoło. Kapotki, z riuszkami i długimi wstążkami, ustąpiły miejsca toczkom, nasuwanym aż na oczy i obficie obszywanym wstążeczkami, spod których spływały “angielskie” długie loki. Zarówno fryzury jak i nakrycia głowy stopniowo zmniejszały swoje rozmiary.

Obuwie

W obuwiu wciąż dominowały fasony nawiązujące do XVIII-wiecznej mody. W przypadku kreacji wieczorowych noszono wycięte pantofelki na obcasie w stylu Ludwika XV lub Ludwika XVI. Wychodząc “do miasta” zakładano sznurowane na boku buty z cholewką dobrane do koloru sukni.

Okrycie wierzchnie

Jeśli chodzi o okrycie wierzchnie, w modzie był krótki, kolisty płaszczyk. Chociaż po 1850 roku przechodził liczne przemiany: raz był krótki, później bardziej lub mniej dopasowany, często ozdobiony popularną wówczas falbaną koronkową lub z tej samej tkaniny. W dobrym guście było również noszenie kaszmirowego szalu. Elegantki używały do ochrony ramion półokrągłych, wełnianych lub muślinowych chust.

Biżuteria

W epoce krynolin modne były kolie z diamentów oraz oprawiane w srebro klejnoty z dużymi kamieniami, a także długie kolczyki sięgające do ramion. Noszono owalne medaliony lub wisiorki z matowego złota, najczęściej owalne, zawieszane na łańcuszku lub stanowiące część naszyjnika. Modne były bransolety z ruchomych elementów, zwane porte-bonheur, lub jednolite w formie obręczy.

Źródło: (1) Historia mody, Dzieje ubiorów od czasów prehistorycznych do końca XX wieku, Francois Boucher, Wydawnictwo: Arkady; (2) Wikipedia

Pasjonuje Cię Paryż, Francja i sztuka?

Zapisz się na Newsletter, aby otrzymywać informacje o najnowszych artykułach!

Zapisując się do newslettera, wyrażasz zgodę na przesyłanie informacji o nowych artykułach, produktach, promocjach. W każdej chwili możesz zrezygnować z subskrypcji. Polityka prywatności