Łuk triumfalny powstał na zamówienie Napoleona ku czci Wielkiej Armii i zwycięstwa pod Austelitz. Napoleon zlecił je w 1806 roku, a jego budowę zakończono trzydzieści lat później w 1836 za panowania Ludwika Filipa I.
Łuk miał być budowlą monumentalną – stąd jego wymiary: 50 metrów wysokości i 45 szerokości. Jest największym tego typu obiektem w historii.
Rzeźby na Łuku Triumfalnym
Łuk rzeźbiony jest licznymi płaskorzeźbami. Na podstawie łuku jest przedstawiona Marsylianka – „Wymarsz ochotników” Fracoisa Rude’a. Od strony wschodniej ukazany jest wymarsz, a od zachodniej powrót armii francuskiej.
Na wewnętrznych ścianach wykute są nazwy 128 bitew z czasów rewolucji i Pierwszego Cesarstwa oraz nazwiska 660 marszałków i generałów. Wśród nich znaleźli się też Polacy: Poniatowski, Dąbrowski, Zajaczek, Kniaziewicz, Chłopicki, Sułkowski i Łazowski. Na zewnątrz znajdują się pełne ekspresji kompozycje rzeźbiarskie.
W 1920 roku pod Łukiem złożono tu zwłoki nieznanego żołnierza.
I’Etoile – plac Charles’a de Gaulle’a
Plac wokół Łuku Triumfalnego często jest nazywany I’Etoile – Gwiazda. Ta nazwa obowiązywała do 1970 roku kiedy zmieniono ją na plac Charles’a de Gaulle’a.
Nazwa I’Etoile odnosi się do 12 alei, rozchodzących się promieniście wokół Łuku Triumfalnego, które zostały zaprojektowane już później przez Barona Eugene Haussmanna. Na marginesie, efektem tego pomysłu są słynne korki u wylotu dwunastu arterii na rondo.
Taras widokowy na Łuku Trimfalnym
Pomnik jest jednocześnie tarasem widokowym, choć nie za darmo oczywiście. Jest też małe muzeum z wystawą poświęconą historii budowli oraz pamiątkom z czasów napoleońskich i I wojny światowej.
Oprócz Łuku Triumfalnego, w Paryżu znajduje się starszy łuk triumfalny Arc du Carrousel, także ufundowany przez Napoleona I, położony na terenie Luwru, u wejścia do ogrodów Tuileries.
Łuk rzeczywiście robi wrażenie. Jest monumentalny. Widać go już z Placu Concorde.
Najbliższa stacja metra: Charles-de-Gaualle-Etoile
