Znane jest jedynie dziewięć martwych natur autorstwa Alfreda Sisley’a, powstałych w większości w jego wczesnym okresie twórczości. Martwa natura z czaplą to najsłynniejsza z nich. Malując je Sisley stosuje technikę stosowana przez impresjonistów przy tworzeniu dzieł tego rodzaju na początku lat sześćdziesiątych. Pędzel prowadzony jest szeroko, kolory nakładane są starannie, nie pozostawiając nic białego, a więc zupełnie inaczej niż na późniejszych o kilka lat pejzażach. Taki styl pracy – głównie chodzi o o specyficzną gęstość plamy barwnej – kilka lat wcześniej wyznaczyli Courbet i Manet. Z resztą subtelne użycie kolorów przywodzi na myśl Eduarda Maneta i chociażby jego obraz Martwa Natura ze Szparagami. Upierzenie ptaka prezentuje całą paletę szarości, od jasnej po ciemną, przechodząc przez błękitno- szary i fiolet, Wyjątkowo gruba warstwa farby wywołuje przyjemne wrażenie materii. Należy zwrócić tez uwagę na rygorystyczne podejście do zasad kompozycji.
“Martwa natura z czaplą” 1867, 81 x 100 cm, MuseeFabre, Montpellier
Żródło: Wielcy malarze, Ich życie, inspiracje i dzieło, Alfred Sisley cz. 161, Eagemoss Polska Sp. z o.o. 2001