Barbizończycy, Szkoła z Barbizon – grupa francuskich malarzy, działająca w latach 1830-1860 w okolicach Barbizon (stąd nazwa) i tworząca głównie pejzaże.
Grupa malarzy, pod przewodnictwem Théodora Rousseau, uciekła od ekspansywnego miasta na wieś, aby uniknąć związanej nieodłącznie z cywilizacją dehumanizacji. Jako swoje miejsce odosobnienia wybrali wioskę Barbizon w okolicach Fontainebleau, gdzie mogli bez skrępowania szukać natchnienia w naturze podczas spacerów po tamtejszych lasach. Większość Barbizończyków przeprowadziła się do wioski w latach 40. XIX wieku.
Pejzażyści z Barbizon posługują się spokojną paletą ziemistych barw, a za pomocą cierpliwego kładzenia barwnych plam i smug uzyskują efekt migotania światła między gałęziami drzew. Rysują z natury, później dopracowując płótno w pracowni. Płótna są zwykle niewielkie (do metra szerokości).
Trudno właściwie mówić o wyraźnej indywidualności poszczególnych twórców. Jedni malarze preferowali czysty pejzaż, inni decydowali się na portretowanie zwierząt, np. krów lub zwierząt leśnych. Inni kierują się w stronę naturalizmu, przedstawiając sceny z życia tamtejszych wieśniaków.
Oprócz Théodore’a Rousseau w Barbizon malowali także: Camille Corot, Jean-François Millet, Charles-François Daubigny, Jules Dupré, Narcisse Díaz de la Peña, Constant Troyon, Józef Szermentowski.
