Wielkie kąpiące się oznaczają odejście Renoira od impresjonizmu i naturalizmu jego wczesnych lat. Zrywa również z malarstwem plenerowym, którego nigdy z resztą nie uprawiał regularnie, często malując w pracowni. Pod wpływem fresków pompejańskich i Rafaela, którego obrazy widział w Rzymie, Renoir zwraca się ku malarstwu bardziej dekoratywnemu, o wyraźnych konturach i bogatej, aksamitnej, oleistej fakturze. Używa mniejszego rozstawu barw. Zredukowana paleta zawiera głównie orchy i błękit kobaltowy. Wybiera kolory chłodne. Poza tym zwraca się ku klasycznemu motywowi malarskiemu jakim jest akt, który według jego własnych słów jest „jedną z niezbędnych form sztuki”.
Pracę nad Wielkimi kąpiącymi się rozpoczął około 1885 roku serią rysunków przygotowawczych. Inspirują go: zdobiąca jedną z wersalskich fontann płaskorzeźba Francois Girardona Kapiel Nimf oraz Diana wychodząca z kąpieli osiemnastowiecznego malarza francuskiego – Francois Bouchera. Bardzo widoczny jest też wpływ Ingresa, zwłaszcza w rysunku trzech dziewcząt z pierwszego planu.
Obraz został wystawiony w galerii Georga Petit, konkurenta Durand-Ruela.
„Wielkie kąpiace się”; 1887, Auguste Renoir, 115 x 170 cm, Museum of Art, Filadelfia
Źródło: „Wielcy malarze, ich życie, inspiracje i dzieło” Wydawnictwo Eaglemoss Polska Sp. z o.o. 1998 r.
