Kolekcja Mondrian została zaprojektowana przez Yves Saint Laurenta w 1965 roku. Była ona swojego rodzaju hołdem dla kilku modernistycznych artystów. Część kolekcji, a konkretnie sześć koktajlowych sukienek były zainspirowane obrazami Piet’a Mondriana – holenderskiego malarza, który przez pewien czas żył i tworzył w Paryżu. Ponieważ właśnie te sukienki wiodły prym w kolekcji – dlatego i cała została nazwana jego nazwiskiem. Innymi artystami, którzy inspirowali Laurenta przy tworzeniu kolekcji byli również Poliakoff czy Malevich.
Wspomniane sześć sukienek, które prezentowały wzór składający się z czarnych linii tworzących bloki o kolorze białym oraz barw podstawowych nawiązywały bezpośrednio do prac Mondriana. Wzory nie były drukowane a zszywane z poszczególnych elementów. Odpowiednia waga materiału miała powodować, że wzory na sukienkach prezentują się bez załamań, które to mogłyby zepsuć efekt. Yves Saint Laurent w wywiadach wspominał, że był zafascynowany modernizmem, a Mondrian natchnął go do stworzenia prostej sukienki z minimalną formą dekoracyjną. Lecz chociaż ostateczny efekt faktycznie robił wrażenie bardzo prostego design, sposób wykonania polegający na precyzyjnym dopasowaniu kawałków tkanin powodował, że wykonanie sukienek było bardzo pracochłonne – co za tym idzie one same kosztowne.
Warto wspomnieć, że Yves Saint Laurent był wielkim miłośnikiem
sztuki i posiadał pokaźną kolekcję obejmującą swoim zakresem twórczość reprezentującą różne okresy i style, co w dużej mierze wpływało na jego prace. Tak też było w przypadków obrazów Mondriana, których niesamowita prostota uwiodła projektanta.
Oryginalne sukienki z kolekcji Mondrian możemy dziś zobaczyć w kilku światowych muzeach, między innymi w Rijksmuseum w Amsterdamie, V&A Museum w Londonie czy też Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku.
Piet Mondrian żył w latach 1872 – 1944. Tak na prawdę nazywał się Pieter Cornelis Mondriaan, ale w 1911 gdy przeniósł się do Paryża, postanowił przekształcić swoje nazwisko zrywając w ten sposób z holenderską przeszłością i integrując się z paryską awangardą. W obrazach z tego okresu widoczne są wpływy kubistów Pabla Picasso i Georges Braque. Tamten pobyt w stolicy Francji choć ważny – nie był długi. Wrócił tam jednak ponownie w 1919 roku. Mieszkał i tworzył w Paryżu przez dwadzieścia lat. Wielką popularność przyniosły mu własnie obrazy z geometrycznymi wzorami i zastosowaną grą barw podstawowych, które stały się jednym z symboli modernizmu i zarazem inspiracją dla wielu następnych pokoleń.