O ile Modigliani często wykańczał portrety w samotności, przy rozpoczęciu zawsze musiał mieć przy sobie model. Zgodnie z Florencką tradycją portretu, malowana postać traktowana jest w sposób wyjątkowy, jak niepowtarzalna osoba. Artysta stara się dostrzec i wiernie wyrazić jej psychikę i uczucia. Pochylenie i skręt głowy akcentują sentymentalny wyraz twarzy, której doskonały, wspaniale zarysowany owal wykończony jest koroną czarnych włosów. Duże oczy bez źrenic wzmacniają wrażenie skupienia, melancholii i łagodnej czułości.
Modigliani wydobywa portretowaną z ciemnego tła, pozbawionego futryny, choć dwie pionowe linie w tle sugerują futrynę, drzwi lub krawędź ściany. Charakterystyczne dla Modiglianiego czarne obrysy w tej pracy są znacznie delikatniejsze. Trochę odmienny jest tez sposób malowania; farba jest cieńsza, bardziej przeźroczysta.
Kolejne prace pokazują, że artysta zaczął od tego momentu rozwijać swoją sztukę w kierunku coraz większej oszczędności form i środków ekspresji.
“Pani w czarnym krawacie”, Amedeo Modigliani, 1917, 65 x 50, zbiory prywatne