Degas często portretował członków swojej rodziny lub przyjaciół. Był również uważnym obserwtorem osób wykonywujących prace – na przykład praczek. Przed nim jedynie Daumier podejmował temat kobiet piorących, który to właśnie stal się ulubionym motywam dla Degasa w latach 1869 – 1895.
Istnieją cztery wariacje tego samego obrazu, nieomal identyczne: jedna kobieta ziewa, podczas gdy druga pracuje ciężko żelazkiem. Płutno znajdujące się w Musée d’Orsay jest trzecim z serii.
W ówczesnych czasach pojaił się nurt naturalistyczny, coraz więcej mówiono o stytuacji społecznej mieszkańców. Motywy pracy uboższej warsty społecznej stał się interesujący nie tylko dla malarzy ale i psarzy – takich jak Emil Zola, prekursor natruralizmu.
Degas koncetrował się na gestach kobiet starając się uchwycić krótkie, codziennie momenty w sposób, który ani nie heroizuje ich pracy ani też przypadkiem nie jest karykaturą.
Motyw i sposób jego przestawienia w przyszłości zainspirował młodego Pablo Picasso. W okresie niebieskim jego twórczości zwykł podejmować temat w dość patetyczny sposób.
“Kobiety prasujące” Edgar Degas, 76 x 81,5 cm, olej na płótnie, Muzeum Orsey
