Céline Émilie Seurre, zwana Cécile Sorel . Małżeństwo nadało jej tytuł hrabiny de Ségur.  Urodziła się w Paryżu, 7 września 1873 roku – zmarła w Trouwille-sur-Mer, Calvados 3 września 1966 roku. Była cieszącą się olbrzymią popularnością francuską aktorką teatralną uznawaną za Królową sceny. Jej wystąpienia publiczne i  ekstrawaganckie kostiumy były sensacją w ówczesnych czasach.

Cecile Sorel

Od początku Cécile Sorel przyciągał teatr. Uczennica de Delaunay i de Mademoiselle Favart  w  pierwszych lat swojej kariery reprezentowała teatr zwany „léger” – lekki, frywolny. W 1899 r. zyskała sławę poprzez występy w teatrze l’Odéon, a w roku 1901 w La Comédie-Française, gdzie pojawiła się w charakterystycznej roli  grandes coquettes (wielkiej kokietki). Jej styl był  bardzo rozpoznawalny i zapewne w dzisiejszych czasach zostałby uznany  za przesadzony. Stosowała specyficzny sposób recytacji oraz dykcję z przesadnym akcentowaniem, co było również charakterystyczne dla innej aktorki – Sarah Bernhardt. Céline kojarzona jest z takimi rolami jak na przykład  Célimène w sztuce Misantrope Moliera.

Cecile Soreil w roli Celimene w sztuce Moliera

W 1904 r. w La Comédie-Française otrzymała numer 339 Sociétaire de la Comédie-Française i tak pozostało do 1933 r. (w La Comédie-Française  wyróżnia się trzy grupy aktorów, przynależność do danej grupy zależy od stażu pracy aktora w La Comédie-Française. Grupy te to: les pensionnaries, les sociétaires  oraz najstarsi stażem les sociétaires honoraries. Wskazać należy, że aktorzy La Comédie-Française mogą występować wyłącznie w La Comédie-Française i tylko za zgoda teatru mogą występować w innych miejscach).

Cécile była związana z jej wiecznym narzeczonym, amerykańskim  bogaczem Winey Warren, ale ostatecznie wbrew  oczekiwaniom wszystkich  wyszła za mąż za posiadającego tytuł  hrabiowski Ségur- Lamoignon, prawnuka hrabiny Sègur. Był aktorem ocenianym jako przeciętny, nazywanym scenicznie Guillaume de Sax.

15 letnia różnica wiekowa pomiędzy małżonkami stała się  przyczyną  okrutnych szyderstw.

W 1933 r. Cecile Sorel rzuciła słynne: „Czy ładnie schodzę po schodach?” u podnóży schodów Dorian w Casino de Paris – później, przez długi czas kojarzono ją z tymi słowami. Obrazek autorstwa francuskiego ilustratora Etienne’a Driana.

Nazywani byli parą „foux-cil, et ce Martelu”,   mówiono o nich  także Piękna i Bestia. Mąż Cécile zatrudniony był również w Ministerstwie Spraw Zagranicznych gdzie nazywano go w bardzo pogardliwy sposób „con d’Orsay” czyli palant ( określenie d’Orsay jest związane z miejscem w którym położone jest Ministerstwo dzięki czemu francuzi od razu wiedzieli o jakie Ministerstwo chodzi). Cécile utrzymała nabyty tytuł hrabiowski do końca swego życia.

Była bliską przyjaciółką historyka sztuki Gustave Larroumenta, Maurice Escande oraz Grorgesa Clemencoeau. Często spotykała się z Maurice’m Barrès oraz z Félix’em Faure.

W 1941 r.  w  skeczu komediowym Les Petits riens  autorstwa d’Yves Mirande zagrała samą siebie choć pod innym imieniem  (La Clermont)

W czasie drugiej wojny światowej, 19 kwietnia 1944 r. ledwo uszła z życiem  podczas bombardowania  Théâtre-Françaus à Rouen.

Cecil Sorel

6 listopada  1945 zmarł jej mąż. W 1950 roku nagle nawróciła się na wiarę, po czym złożyła śluby zakonne w Trzecim zakonie franciszkańskim – podobnie jak niegdyś wielka  hrabina Ségur – w kaplicy Carmes de Bayonne. Cécile przyjęła imię świętej siostry Cécile od Dzieciątka Jezus. Swoje ostatnie lata poświęciła pisaniu oraz wierze. W 1965 pojawiała się jednak jeszcze w programie telewizyjnym poświęconym jej  karierze.

 Cécile zmarła w roku 1966 w wieku dziewięćdziesięciu dwóch lat po złamaniu kości

Tablica nagrobkowa – Cecile Sorel

szyjki udowej, w zamku Hennequeville de Trouville sur Mer, zamku,  który  wynajął jej  Jean Dupuy zwany „baronem Barclay”. Wieść niesie, że kiedy umierała wyszeptała „dziękuję Bogu, że  umożliwił mi rozjaśnić moją epokę i za to, że obdarował mnie tak wspaniałym życiem”. Cécile została pochowana na cmentarzu Montparnasse w Paryżu.

Źródło: wikipedia.fr

Dziękuję za tłumaczenie Agnieszce N. i jej nauczycielce francuskiego Sophie 🙂