Eugene Delacroix

Eugene Delacroix – lata młodości

Ferdynand Victor Eugene Delacroix przyszedł na świat 26 kwietnia 1798 roku, w dużej posiadłości mieszczańskiej w Charenton Satint – Maurice, pod Paryżem.  Rodzice Eugene’a Charles i Victoire mieli czworo dzieci, z których Eugene był najmłodszy. Młody Delacroix był bardzo żywym dzieckiem. Rozwijał liczne talenty, a w sposób szczególny interesowała go muzyka.

W 1805 roku zmarł jego ojciec. Eugene miał wówczas zaledwie siedem lat.  Rodzina przeprowadziła się do Paryża, gdzie Eugene podjął naukę w Liceum Cesarskim. W tej elitarnej szkole zdobył staranne, klasyczne wykształcenie. Eugene uprawiał również szermierkę oraz kontynuował naukę muzyki. Swoje zeszyty zapełniał szkicami i rysunkami.

W 1814 roku stracił matkę. W wieku szesnastu lat przeprowadził się do swojej siostry i jej męża. W kolejnym roku podjął decyzję o oddaniu się malarstwu. Na decyzję wpłynął Henri Riesener, portrecista, krewny matki malarza. Riesener, dawny uczeń Davida przedstawił Eugene’a baronowi Gerard, który to prowadził salon przy ulicy Bonaparte w Paryżu.

W 1815 roku Delacroix zapisał się do pracowni Pierre’a Narcisse’a Guerin’a. Tam też poznał Theodore’a Gericault, którego malarstwo go zachwyciło.

Eugene Delacroix – autoportret, 1842

Początki kariery Delacroix

Jak to często bywa w przypadku malarskiej karierey – początki były trudne. W latach dwudziestych nie był jeszcze w stanie utrzymać się z malarstwa. Z tego powodu podjął więc pracę karykaturzysty, która stała się głównym źródłem dochodów. Ponieważ zapotrzebowanie na rozwijającą się w prasie litografię było duże. 

Z biegiem czasu jednak zyskał uznanie. Wkrótce schlebiał mu cały paryski, artystyczny światek, bywał w wielu salonach. Dzięki przyjaciołom Charlesowi Nodier i Wiktorowi Hugo zawarł znajomości z pisarzami: Alfredem de Vigny, Charlesem Augustinem Sainte-Beuve, Stendhalem, Aleksandrem Dumasem, Teofilem Gautier i Alfonsem deLamatrine. Poznał też malarza Achille Deveria i kompozytora Hektora Berlioza.

Delacroix coraz częściej otrzymywał oficjalne zamówienia. Głównie dzięki poparciu polityka Adolpha Thiresa, dawnego krytyka sztuki. W latach 1833 – 1861 pracował nad dekoracją biblioteki w Pałacu Burbonów (ówczesna siedziba Organu Ustawodawczego, później – Izby Deputowanych), galerii Apollina w Luwrze czy też Salonu Pokoju ratuszu w Paryżu. Do tych pracochłonnych zamówień wybierał pomocników spośród przyjaciół. Przyuczał ich i kierował pracami.

Mimo ogromnej ilości zamówień artysta wykonywał również inne, liczne obrazy. Spotykały się one często ze złym przyjęciem ze strony publiczności. Ale Delacroix nie przywiązywał zbytniej wagi ani do krytyki – ani do zaszczytów.

Podróże i inspiracje

Jak wielu współczesnych mu artystów Delacroix marzył o podróży do Włoch. Było to trudne do zrealizowania ze względu na problemy finansowe. W 1825 roku udało mu się odwiedzić Anglię, którą podziwiał za dorobek malarski i literacki.

Od najmłodszych lat fascynował go również Orient, tak więc gdy hrabia Charles de Motnay zaproponował mu podróż do Maroka, nie wahał się ani chwili. Był oczarowany nowym światem, jaki miał możliwość poznać dzięki tej podróży. Na gorąco, z zeszytem w ręku łapał wrażenia z marokańskiej rzeczywistości. Szkicował, malował, robił notatki utrwalając w ten sposób fascynujące go otoczenie.

Duże znaczenie miała dla niego przyroda. Często odwiedzał przyjaciół mieszkających na wsi. Szczególnie cenił pisarkę George Sand i Fryderyka Chopina, których odwiedzał w Nohant, w środkowej Francji. Tam właśnie pracował nad studiami pejzaży i kwiatów. Zafascynowany był również morzem, lubił spędzać czas na wybrzeżach Normandii.

Zdjęcie Delacroix wykonane przez Felixa Nadara

Delacroix i kobiety

Kiedyś zanotował w notatniku zdanie Casanovy: ” Kochałem kobiety do szaleństwa, ale wolność ceniłem sobie bardziej”. Delacroix był raczej niestały w uczuciach. Na początku swojej kariery malarskiej zafascynowała go Angielka, Elizabeth Salter, która pracowała jako pokojówka. Aby móc do niej pisać rozpoczął nawet naukę języka angielskiego.  Przydało mu się to później do czytania w oryginale Szekspira i Byrona, natomiast sama namiętność dość szybko wygasła.

Bardzo często jego kochankami stawały się modelki pozujące do obrazów. Czarujący i błyskotliwy podobał się kobietom.

Przyjaźń z George Sand

Delacroix spotkał George Sand pod koniec 1833 roku. Później wykonał jej znany portret. Bardzo cenił sobie jej towarzystwo. Uznawał ją za niezwykle inteligentną kobietę, z którą bardzo lubił spędzać czas i rozmawiać. Zrodziła się między nimi długa przyjaźń

Portret George Sand – Eugene Delacroix, 1838

Krytyka malarstwa artysty

Mimo popularności, jaką się cieszył  przez długi czas, był nieustannie atakowany przez krytyków. Jego styl, koncepcja malarska i technika drażniły współczesnych mu odbiorców. Oskarżano go o  “masakrowanie malarstwa” o to, że umie zaledwie szkicować.

Mówiono “pacykarz” – co miało oznaczać, że obrazy tworzy w sposób niekontrolowany, a kolor dominuje całkowicie nad rysunkiem i kompozycją. Jest przeciwieństwem Ingresa, dla którego najważniejszy był rysunek – a nie jak u Delacroix kolor i żywiołowość. Malarz nie zważał na krytykę i zerwał z konwencjami malarskimi swoich czasów.

Amatorów swojego podejścia  i stylu znalazł w szeregach romantyków, którzy uwolnieni od jarzma konwencji, pragnęli dać swobodny wyraz osobistym doznaniom. Pomimo, że było to bardzo bliskie Delacroix – nie chciał być za życia klasyfikowany do żadnej szkoły.

Wpływ Delacroix na kolejne pokolenia malarzy zdaje się być bardzo znaczący. Prawdopodobnie bez niego szkoła impresjonistyczna byłaby inna.

Śmierć artysty

Wiosną 1863 roku przykuła malarza do łóżka wysoka gorączka. Już od jakiegoś czasu cierpiał na zapalenie gardła i chroniczną gorączkę, najprawdopodobniej o pochodzeniu gruźliczym. 3 sierpnia spisał testament. Zmarł 13 sierpnia 1863 roku. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele Saint-Germain-des-Pres. Delacroix pochowany jest na cmentarzu Père Lachaise w Paryżu.

 Eugene Delacroix – “Autoportret w zielonej kamizelce” z 1837 roku; 
Zgodnie z wolą malarza po jego śmierci portret został przekazany do Luwru.

“Wolność wiodąca lud na barykady”

“Śmierć Sardanapala” 1827 Eugene Delacroix – OPIS OBRAZU

“Widok morza koło Dieppe” – Eugene Delacroix; http://www.eugene-delacroix.com[/caption]

Źródło: Wielcy malarze, ich życie, inspiracje i dzieło. Eugene Delacroix, Eaglemoss Polska Sp. z o.o., 1998 

W Paryżu przy Rue de Furstenberg mżemy zwiedzić ostatni apartament, w którym mieszkał malarz oraz jego studio wraz ze rekonstruowanym ogrodem. Więcej TUTAJ