Pablo Picasso – młode lata
Pablo Picasso urodził się 25 października 1881 roku w Maladze, w Hiszpanii. Był pierwszym synem Jose Ruiz Blasco i Marii Picasso. Od najmłodszych lat przejawiał zdolności plastyczne. Nie umiał jeszcze pisać gdy pod kierunkiem ojca oraz malarza i wykładowcy sztuk pięknych w Maladze zaczął rysować.
W 1891 roku przeprowadził się wraz z rodzicami do La Coruna na północnym zachodzie Hiszpanii. Tutejsi profesorowie Instytutu Sztuk Pięknych byli pod wrażeniem jego talentu – choć sam Picasso źle znosił rygory tradycyjnego, akademickiego nauczania.
W 1895 roku rodzina przeniosła się do Barcelony. Przeprowadzka miała miejsce niedługo po śmierci młodszej siostry Pabla, którą młody artysta bardzo ciężko przeszedł.
W Barcelonie kontynuował naukę w Szkole Sztuk Pięknych. Po koniec 1897 roku wyjechał do madryckiej Akademii Malarstwa. Wykazywał wielkie zdolności, ale po raz kolejny sposób prowadzenia zajęć był dla niego zwyczajnie nudny. Pozwalał sobie dodatkowo na bezczelne żarty w stosunku do nauczycieli, co ostatecznie skończyło się wydaleniem go ze szkoły.
Pablo powrócił więc do Barcelony. Dużo pracował. W 1900 roku, w wieku dziewiętnastu lat, w słynnym lokalu Els Quatre Gats, gdzie zbierała się cała ówczesna awangarda intelektualna i artystyczna, wystawił po raz pierwszy swoje prace. W tym samym roku postanowił wyjechać do Paryża.
“Arlekin i jego towarzyszka” 1901 Pablo Picasso
Wyjazd Picassa do Paryża
Zamieszkał przy ulicy Gabrielle na Montmartre. Zaczął się dość burzliwy etap dojrzewania. Wiódł wyjątkowo beztroskie życie. Przesiadywał w tamtejszych barach, odwiedzał domy publiczne. Ale również nieustannie się rozwijał. W Luwrze studiował dawnych mistrzów. Dużo malował.
Płótnami Picassa zainteresował się Ambroisse Vollard, znany paryski marszand. Umieszczał je w swojej galerii. To też czas nowych znajomości. W Paryżu Picasso poznał i zaprzyjaźnił się z poetami takimi jak Max Jacob, Andre Simone czy Guillaume Apollinaire. W 1904 roku, po czasowym powrocie do Barcelony, zdecydował się na stałe osiąść w Paryżu. Wprowadził się do starej kamienicy zwanej Bateau Lavoir na Montmartre. Wynajmował lokal wraz z innymi malarzami, studentami, rzeźbiarzami i artystami.
W 1905 roku zawarł nowe, ciekawe znajomości. Poznał malarza Andre Dereina oraz Leo Staina i jego siostrę Gertrudę – zamożnych amerykanów rezydujących w Paryżu. Dzięki Stainom poznał też Matissa. W międzyczasie związał się z Fernandą Olivier, w której zakochał się bez pamięci.
“Panny z Avinionu” Pablo Picasso 1907
Jeśli chodzi o jego prace – w tym okresie zaczął odchodzić od figuratywnego sposobu przedstawiania twarzy ludzkiej. Zainteresowały go rzeźby iberyjskie, których pokaźną kolekcję odkrył w Luwrze. Zaczął malować wyłącznie z wyobraźni.
To pod wpływem tego procesu w 1907 roku powstały słynne Panny z Avinionu, które były istną rewolucją i zwiastowały narodziny kubizmu. W tamtym czasie współpracował dużo z Georgem Braque. Obaj inspirując się późnym malarstwem Cezanna wypracowali nowe formy i wspólnie utorowali drogę malarstwu kubistycznemu. W tamtych czasie Picasso nie znajdywał wielu pochlebców swojej twórczości. Jedynym człowiekiem, popierającym jego ówczesne działania był marszand Daniel Henri Kahnweiler (1884 – 1979).
Picasso i Olga Koklowa
Pablo Picasso na drodze do sławy
Wkrótce sytuacja się jednak zmieniła i zaczął cieszyć się coraz większym zainteresowaniem. Marszand Vollard kupił wszystkie obrazy z okresu różowego. Cena płócien Pabla rosła. W 1909 roku mógł sobie pozwolić na przeprowadzkę z Fernande do eleganckiego apartamentu przy bulwarze Clichy. Ich związek rozpadł się jednak w 1912 roku. Kolejną miłością Pabla była Marcelle Humbert, którą nazywał Ewą. Kobieta zmarła jednak na gruźlicę, co bardzo boleśnie przeżył.
Dora Maar 1948
Następne miejsce zamieszkania Picassa w Paryżu to dzielnica Montparnasse. W 1915 roku zawarł kolejne ciekawe znajomości, m.in. z poetą Jeanem Cocteau, a później z Sergiuszem Diagilewem, dyrektorem zespołu Les Ballets Russes. Właśnie dla Diagilewa zdecydował się zaprojektować dekoracje i kostiumy do baletu “Parada” w 1917 roku.
Małżeństwo i pierwsze dziecko Picassa
Wkrótce pojawiła się kolejna miłość. W 1929 roku poślubił dziesięć lat młodszą Olgę Koklową. Razem zamieszkali w dwupiętrowym domu przy rue La Boetie. W 1921 urodziło się pierwsze dziecko, syn – Paul.
Niestety po jakimś czasie w małżeństwie przestało się układać. Rozpadło się ostatecznie w 1935 roku, kiedy już od kilku lat miał romans z Marią Teresą Walter. Maria urodziła mu córkę Mayę. Ale to nie ostatnia kobieta Picassa. W 1936 roku poznał Dorę Maar, malarkę i fotografkę zaprzyjaźnioną z surrealistami. Z Dorą spotkał się w swoim nowym atelier przy quai des Grands-Augustins.
“Guernica” Picasso 1937
W lipcu 1937 roku podczas międzynarodowej wystawy w Paryżu Picasso w pawilonie hiszpańskim zaprezentował swój obraz Guernica. Tym samym wyraził swoje zaangażowanie polityczne. W 1944 wstąpił z resztą do Francuskiej Partii Komunistycznej. Po wybuchu wojny wyjechał z Dorą na wybrzeże, a do Paryża powrócił po zawieszeniu broni między Francją i Niemcami.
Francise Gilot i Picasso
W 1946 roku opuścił Dorę. Związał się z poznaną trzy lata wcześniej młodą malarką Francoise Gilot. Zamieszkali wspólnie na południu Francji gdzie w 1947 roku urodził się ich syn Claude, a w 1949 córka Paloma. Picasso w tamtym czasie dużo zajmował się rzeźbą i ceramiką. Ale to jeszcze nie koniec historii miłosnych Picassa. W 1953 roku rozstał się z Francoise i związał z dwudziestosześcioletnią Jacquine Roque, która pozostała przy nim aż do śmierci 8 kwietnia 1973 roku. W kilkanaście lat po śmierci Picassa popełniła samobójstwo.
Jacqueline Roque i Picasso
Picasso ze swoim synem Claude
Twórczość Picassa
Twórczość Picassa można kategoryzować w kilka okresów. Najczęściej mówi się o okresie niebieskim 1901–1904, różowym 1904–1906, z wpływami afrykańskimi 1907–1909, kubizmie analitycznym 1909–1912 kubizmie syntetycznym 1912–1919. Większość jego prac z lat 1910 – 1920 to styl neoklasyczny, a wczesne prace z lat dwudziestych przejawiają wpływy surrealizmu. Późniejsza twórczość to kombinacja wszystkich dotychczasowych.
“Pocałunek” Pablo Picasso 1969
